<p class="ql-align-justify">Twórczość krajów bałtyckich pojawiła się w historii sztuki europejskiej późno - dopiero pod koniec XIX wieku. Niemal równocześnie z narodzinami idei niepodległych państw bałtyckich - Łotwy, Litwy i Estonii. Sztuka pierwszych łotewskich artystów stała się częścią fundamentów niepodległości Łotwy. Po II wojnie światowej Łotwa, Litwa i Estonia znalazły się pod okupacją sowiecką i na 50 lat zniknęły z mapy artystycznej Europy, stając się swoistą terra incognita. Po ponad wieku marzenie pierwszych łotewskich artystów - Janisa Rozentālsa, Vilhelmsa Purvītisa i Johanna Waltera - wreszcie się spełniło. Ich prace dotarły do Paryża, a wystawa „Dzikie dusze. Symbolizm sztuki krajów bałtyckich” w Musée d’Orsay, która doszła do skutku m.in. dzięki ponad 10-letniej wytrwałej pracy Łotewskiego Narodowego Muzeum Sztuki, potwierdził powrót sztuki bałtyckiej do ligi znaczącej twórczości europejskiej. Bałtyccy artyści początku XX wieku nie identyfikowali się z symbolizmem, a jednak Rodolphe Rapetti, badacz symbolizmu i kurator wystawy, dostrzegł w ich pracach nowe ujęcie tego gatunku sztuki.</p>